Vier bewoners die op huisnummer 50 wonen stellen zich voor

Marian Gielen

Voor deze vijftigste uitgave van ‘In de buurt van…’ vroegen we ons af: wat gebeurt er eigenlijk allemaal in de buurt van nummer 50? Daarom bezochten we vier bewoners die op huisnummer 50 wonen. Allemaal hebben ze hun eigen verhaal.

NIKKY SEGERS: JAGEN OP BLIKSEM
Als het dondert en bliksemt blijven de meeste mensen liever binnen. Maar bij Nikky Segers uit Weert begint het dan juist te kriebelen. Hij wil eropuit! Nikky is een stormchaser: iemand die als hobby achter het noodweer aanjaagt. Zijn doel: een zo mooi mogelijke foto van de bliksem maken.



Camera uit de kast
“Door mijn autisme vind ik het moeilijk om mijn aandacht lang bij één hobby te houden”, vertelt Nikky. “Jaren geleden kocht ik een goede fotocamera. Maar die verdween al snel in de kast. Ik ben wel al heel lang geïnteresseerd in storm en bliksem. Ik bedacht me: zou ik een goede foto van de bliksem kunnen maken? Toen haalde ik mijn camera weer tevoorschijn en zo is deze hobby begonnen.”

Technische kennis
Nikky leerde zichzelf hoe hij met de camera moest omgaan. Zijn eerste foto van de bliksem maakte hij zo’n zes jaar geleden. “Het beeld was helemaal overbelicht”, vertelt hij. “Maar toen ik later achter de computer het bestand zat te bewerken, kwam er een fantastische foto tevoorschijn. Intussen heb ik de technische kennis om de camera goed in te stellen voor een bliksemfoto.”

2.500 kilometer in twee weken
Nikky’s mooie foto’s trokken de aandacht van een stormchaser-team: zes tot tien mensen die allemaal hun eigen specialisme hebben op het gebied van stormachtig weer. Nikky mocht lid worden. “De een kan heel goed omgaan met weerkaarten”, vertelt Nikky. “En de ander maakt dus graag foto’s. In mijn eerste jaar bij het team reed ik Nederland, België en een stuk van Frankrijk door. 2.500 kilometer in twee weken, op zoek naar de perfecte storm.”

Structuur aan de dag
Nikky stort zich nu ook op natuurfotografie. En op autoraces. “Het is de eerste hobby waar ik echt mijn aandacht bij kan houden”, zegt hij. “Het geeft structuur aan mijn dag. Door mijn autisme heb ik nooit een opleiding kunnen volgen. Werken lukt ook niet. Maar fotograferen geeft me een doel in het leven.”

BEATE PINKOWICZ: 'EEN PAAR MAANDEN' WERD 'VOOR ALTIJD'
Op haar 21e kwam Beata Pinkowicz naar Nederland. Ze zou hier een paar maanden werken, zodat ze met het verdiende geld haar studie in Polen kon afmaken. De vrijheid, het werk, en later de liefde hielden haar in Nederland. 24 jaar later voelt ze zich nog steeds helemaal thuis in Venray.



De wijde wereld in
Beata bakt graag taart voor vrienden  “Ik woonde in een klein dorpje in Polen”, vertelt Beata. “Voor een jonge vrouw was er weinig te beleven. Ik trok de wijde wereld in. In Nederland had ik allerlei baantjes. Ik stond om vijf uur op en was ’s avonds laat pas klaar met werken. Ik moest in een vreemd land voor mezelf zorgen; een heel goede leerschool. Uiteindelijk kreeg ik een baan waar een leidinggevende me onder zijn hoede nam. Hij leerde me met veel geduld wat Nederlands. Ik leerde er ook mijn toenmalige vriend kennen. Dat was het moment dat ik dacht: ik blijf in Nederland.”

Sprookjesachtig uitzicht
Sinds februari woont Beata in haar huidige appartement. “De eerste keer dat ik binnenkwam, wist ik meteen: met dit uitzicht wil ik elke dag wakker worden. Het is echt sprookjesachtig. Bovendien heb ik mijn werk en al mijn vrienden in de buurt. Mijn leven is heerlijk. Ik ga uit met vrienden en zit graag met een boek aan de Maas. Heimwee naar Polen? Dat heb ik niet. Ik ga twee keer per jaar op familiebezoek. Dan kom ik lekker tot rust. Maar ik ben altijd blij als ik weer thuis in Venray ben.”

MENEER VAN RENSCH: AL 58 JAAR GELUKKIG IN HETZELFDE HUIS
Al 58 jaar woont het echtpaar Van Rensch in hetzelfde huis in Horst. In die tijd verbouwde meneer Van Rensch het huis helemaal naar hun zin. Niet zo gek, voor iemand die zijn hele leven metselaar is geweest. Nu ze allebei 82 zijn, woont het echtpaar er nog steeds met veel plezier. “Het is een nette, rustige buurt”, zegt meneer Van Rensch. “Dus waarom zouden we hier weggaan?” 



Elke dag op pad
Ondanks hun gevorderde leeftijd gaan meneer en mevrouw Van Rensch nog dagelijks op pad. “We houden van wandelen”, vertelt meneer. “En we gaan ook wekelijks ergens met de auto naartoe. Een stad bezoeken, winkelen. Het is belangrijk om bezig te blijven. Gelukkig laat onze gezondheid dat nog toe.”

Buren een handje helpen
Ze lopen de deur niet plat bij hun buren. Maar als het nodig is, dan helpen ze een handje. Meneer Van Rensch: “De laatste jaren kwamen hier steeds meer gezinnen met een buitenlandse achtergrond wonen. Sommigen hadden bijna niks en vaak wisten ze de weg niet goed te vinden in Nederland. Ik heb bij veel mensen in de straat geklust. We hebben mensen ook geholpen met bijvoorbeeld meubels kopen. En mijn vrouw heeft een buurvrouw wat woordjes Nederlands geleerd. Als je het kan, moet je dat toch gewoon doen?”

PETER JAGERS: HET WATER STOND TOT IN DE KEUKEN
Peter Jagers uit Heerlen is altijd zijn eigen gang gegaan. Lang woonde hij met veel plezier op een Belgische camping, zonder veel bemoeienis met de buitenwereld. Een ongeluk bracht hem terug in de realiteit. Zijn broertje, zus en zwager wilden hem graag helpen. Maar dat zou makkelijker zijn als hij een eigen woonplek in Nederland had. Met de hulp van zijn familie kwam hij in zijn huidige huis in Heerlen terecht.  In het begin was het wennen, want Peter had geen ervaring met dagelijkse zaken als het betalen van rekeningen. Gelukkig sprong ook hier de familie bij.



Alles doorweekt
Peter had zijn zaakjes goed op orde toen in 2021 het water kwam. Door zware regenval hadden veel plekken in Limburg wateroverlast. Ook in Heerlen. “Mijn huis ligt op de begane grond van een woongebouw, onderaan een aflopende straat”, vertelt Peter. “Het water liep zo mijn huis in. Alles was doorweekt. Het laminaat moest eruit, het behang was verpest en de keuken moest vernieuwd worden. Het was verschrikkelijk.”

Verbonden met deze plek
Juist in die periode overleed Peters tweelingbroer. “Een aantal van zijn spullen had ik in huis opgeslagen”, vertelt Peter. “Daardoor voelde ik me echt verbonden met deze plek. Ik peinsde er niet over om hier weg te gaan. Jamy van Wonen Limburg heeft me toen enorm geholpen. Hij zorgde dat alles hersteld werd zonder dat ik mijn huis uit hoefde. Als het begint te regenen ben ik nog altijd op mijn hoede, maar ik blijf hier. Het is gewoon mijn plek.”