Het kunstproject; een stap in de goede richting

Marian Gielen

Stoere zonnebril. Sigaretje. Lang postuur. Ruig ringbaardje. Niet op zijn mondje gevallen. Type ruwe bolster, blanke pit; Eric Slangen, sinds 12 jaar woonachtig op Aurora. Hij heeft een gedeelte van zijn
38-jarige leven in Rotterdam gewoond, waar hij o.a. zijn studie heeft afgerond. Maar het Heerlense bloed kruipt door zijn aderen en dat merk je aan zijn betrokkenheid als hij over Heerlen vertelt: “Er had wat mij betreft veel eerder actie ondernomen mogen worden om de problematiek in Heerlen aan te pakken”.

Aanpassen in Limburg
In Rotterdam had hij het naar zijn zin, maar Heerlen is zijn thuishaven. “Het onderhouden van contacten gaat hier veel gemakkelijker dan in de stad. Mensen staan meer open voor een praatje”, vertelt hij. Alhoewel hij ook aangeeft dat zijn directheid soms niet altijd past bij de Limburgse mentaliteit. Maar daar werkt hij aan door af en toe hulp te vragen. 

Graag geziene gast
Eric was chauffeur en daardoor veel onderweg. Door zijn gezondheid is hij nu niet meer in staat om zijn beroep nog langer uit te oefenen en is hij veel thuis. Je ziet hem dan ook dagelijks bij Aurora rondlopen. Hij heeft daardoor een goed beeld kunnen vormen rondom de ontwikkelingen bij Aurora. “Vroeger was het hier heel rommelig en onrustig. Door alle inspanningen, zoals nu het kunstproject, is dat wel verbeterd”. Maar er is meer nodig om de sfeer in Heerlen te verbeteren, zegt hij: “Meer gemengde wijken creëren kan een goede bijdrage hieraan leveren. Als mensen in dezelfde leefwereld zitten, krijg je kliekjesvorming en tunnelvisie. Soort zoekt nou eenmaal soort. Juist de inbreng van andere leefstijlen kan patronen doorbreken. Andere impulsen van andere mensen is wat de buurt nodig heeft. Het verbreedt  de horizon van mensen die nu misschien met zichzelf in de knoop zitten. Door meer menging kun je leren van elkaar en elkaar positief beïnvloeden”.

Een stap in de goede richting
Hij geniet van de reuring rondom het kunstproject, hij is bijna dagelijks te vinden bij het Hart van Aurora (ontmoetingsruimte). Hij signaleert dingen en pakt ze op; glas in de voortuin opruimen, volle prullenbakken legen, regelen dat spullen die niet geleverd werden van de spaanse kunstenaars terechtkomen, niets is hem te veel en zijn betrokkenheid is oneindig. Ook ziet hij dat meer mensen contact zoeken met elkaar. Maar hij is ook kritisch: “Het wordt een hele uitdaging om mensen weer echt trots te laten zijn op hun Aurora. Wellicht is dit een stap in de goede richting”.