Een goede buur. Ook in deze coronatijd wel zo fijn

ine

Anne Kies is voorzitster van de bewonerscommissie Poort van Limburg in Weert. Ze vertelt over het afnemen van de sociale contacten in het complex door corona-angst en wat je daaraan kunt doen.

Anne in grijze broek en shirt in groen/blauw, zittend langs de eerste paal van rechts

Anne denkt dat er veel mensen angstig zijn geworden gedurende deze coronaperiode. Bang om het virus waar dan ook op te lopen. “Veel angstiger dan in de eerste coronaperiode”, vertelt ze. Een heftig voorval in het complex heeft hier zeker aan bijgedragen. Ze vertelt over een bewoonster en haar man die met loeiende sirenes naar het ziekenhuis zijn gebracht. Allebei corona. De man heeft het overleefd, maar de vrouw niet. Terwijl de vrouw in blakende gezondheid verkeerde en haar man hulpbehoevend was. Dat zo’n voorval impact heeft op de bewoners begrijpen we allemaal. Maar hoe ga je hier nu verder mee om als bewoners?

Aandacht voor elkaar
Saamhorigheid staat hoog in het vaandel bij de Poort van Limburg. Er zijn wekelijkse en jaarlijkse activiteiten; bijvoorbeeld een koffie-uurtje, nieuwjaarsborrel, fietstocht en nog veel meer. Ook op individueel niveau is er veel aandacht voor elkaar. “Als iemand ziek is of een baby heeft gekregen, gingen we vaak even langs met een kaartje of een bloemetje.” Er zijn natuurlijk ook mensen die geen behoefte hebben aan het sociale contact. De bewonerscommissie probeert 1 of 2 keer contact te leggen met nieuwe bewoners en als er geen interesse is dan respecteren ze dat. “Al met al heeft toch zo’n 90% van alle bewoners zich aangemeld bij de bewonerscommissie.”

Elkaar helpen in coronatijd
Het aansporen van sociale contacten vindt de commissie heel belangrijk. Voorheen meldden bewoners zich ook als bijvoorbeeld de voordeur klemde. De commissie moest ervoor waken dat ze geen klachtenklankbord werden. Daarom hebben ze vanaf het begin besloten actief in te zetten op het organiseren van leuke, gezellige activiteiten. En dat werkte. “Mensen leren hierdoor elkaar kennen. We zien nu dat ze echt op elkaar letten. In het gebouw is een mevrouw ernstig ziek. Er zijn drie buurvrouwen die zich over haar ontfermen.”

Kleine gebaren van betekenis
Ondanks bovenstaand voorbeeld merkt Anne dat de onderlinge verbondenheid door de beperkende maatregelen nu wel een stuk minder is. Er worden geen activiteiten meer georganiseerd en veel bewoners zijn ook bang. Ze heeft tientallen voorbeelden waaruit blijkt dat de ‘Poortvanlimburgers’ echt betrokken zijn bij elkaar. Maar ook voorbeelden waaruit blijkt dat dat nu echt een stuk lastiger is geworden. Toch blijft ze de drive houden om op een aangepaste manier iets voor een ander te betekenen. “Een kaartje in de bus, een klein bosje tulpen voor de deur leggen. Het zijn vaak maar kleine gebaren, maar soms zo groot van betekenis.” 

Niet zwelgen in verdriet
Anne is vijf jaar geleden haar man verloren aan Alzheimer. Ze heeft hem tien jaar lang thuis verzorgd. Veel van haar broers en zussen zijn overleden. Ze heeft een zoon in Weert wonen en een zoon in het westen van het land. Maar eenzaam is ze niet. Ze heeft veel meegemaakt en vaak voor situaties gestaan waarin ze zich eenzaam voelde. “Toen heb ik zelf ervaren wat iets ogenschijnlijk kleins met je kan doen. Daarom wil ik ook graag steun bieden aan anderen.” Dat doet Anne door in het woongebouw actief te zijn, bij het Alzheimercafé en Dementievriendelijk Weert. Ze doet het voor zichzelf, maar ook voor de ander. “Ik wil niet vereenzamen. Ook ik heb ik mijn moeilijke momenten. Door corona kon ik bijvoorbeeld niet met mijn kinderen gezamenlijk kerst vieren. Nou, dan zit ik wel even op de bank een traantje weg te pinken. Maar ik wil niet zwelgen in verdriet. Kijk eens om je heen. Ik ben niet de enige die verdriet heeft. Ik heb me opgepakt en ben oude video’s en dia’s gaan bekijken, die ik wil digitaliseren. Dat leverde heel leuke gesprekken over vroeger op met mijn zoon!”

Lastige beslissingen 
Soms moet Anne lastige beslissingen nemen die haar niet populair maken. “Bijvoorbeeld nu rondom corona. Mag je wel een feest geven in de hal of niet? Dat zijn lastige zaken waarvan je iets moet vinden. En je wilt het voor iedereen goed doen. Maar het algemene belang en veiligheid van alle bewoners staan voorop. Gelukkig hebben mensen meestal wel begrip voor maatregelen die genomen worden.”

Het beste van twee werelden
Dat Anne zo ondernemend is en niet snel bij de pakken neerzit, heeft ze van vroeger meegekregen. Haar vader wilde kok worden, maar hij heeft als kind polio gehad. Een staand beroep zat er dus niet in. Toen zijn haar ouders een schoenenzaak begonnen en haar moeder draaide volop mee. Ze kregen zeven kinderen. Anne’s ouders waren echte aanpakkers en namen hun verantwoordelijkheid in wat wel kon in plaats van wat niet. Ze keken naar kansen. “Als mijn moeder in de schoenenzaak bezig was, kookte mijn vader zelfs. Ik heb het over 1928. Dat was uniek in die tijd. Mijn vader was heel hartelijk en warm en mijn moeder een echte zakenvrouw. Ik heb het beste van twee werelden meekregen.”

In verbinding blijven 
Anne pleit ervoor om juist in deze periode in contact te blijven met elkaar, met inachtneming van de maatregelen. “ Soms is iets kleins voor anderen al heel groot. Zoals een kaartje in de bus of een bloemetje voor de deur. En laat je niet uit het veld slaan door tegenvallers. En schrijf! Ik schrijf ook gedichten over vanalles wat ik meemaak. Dat lucht echt op en geeft kracht. En laten we samen uitkijken naar straks, als we weer een beetje bewegingsvrijheid krijgen.”